ಅಮಾನವೀಯ ಬೆತ್ತಲೆ ಸೇವೆ
ಕರ್ನಾಟಕವೂ ಸೇರಿದಂತೆ ಹಲವು ಕಡೆ ಬೆತ್ತಲೆ ಸೇವೆ ಪದ್ಧತಿ ಜಾರಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಇದನ್ನು ಸರ್ಕಾರ ನಿಷೇಧಿಸಿದರೂ ಜನ ಮೂಢನಂಬಿಕೆಯಿಂದ ಹೊರ ಬಂದಿಲ್ಲ. ಚಿತ್ರದುರ್ಗದಿಂದ ಹಿಡಿದು ಬೀದರ್‌ವರೆಗೆ ಈ ಪದ್ಧತಿ ಜಾರಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುವವರು ಬಹುತೇಕ ದಲಿತರು ಮತ್ತು ಕಡು ಬಡವರು. ಅವರು ಮೂಢನಂಬಿಕೆಯಿಂದ ಈ ಪದ್ಧತಿಯನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಅವರು ಪೂಜಿಸುವ ದೇವರು ಕೂಡ ಜನಪದಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರವಾಗಿರುವವರು. ಈ ಅನಿಷ್ಟ ಪದ್ಧತಿಯನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕೆಂದು ಹಲವು ಹೋರಾಟಗಳು ಕಾಲಕಾಲಕ್ಕೆ ನಡೆಯುತ್ತ ಬಂದಿದೆ. ೧೯೮೬ರಲ್ಲಿ ಚಂದ್ರಗುತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ದಲಿತ ಸಂಘರ್ಷ ಸಮಿತಿಯಿಂದ ದೊಡ್ಡ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಭಟನೆ ನಡೆಯಿತು. ಸರ್ಕಾರ ಕೂಡ ಕ್ರಮ ಕೈಗೊಂಡಿತು. ಆದರೂ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಈ ಆಚರಣೆ ಉಳಿದುಕೊಂಡು ಬಂದಿದೆ. ಸ್ಥಳೀಯ ಯುವ ಪೀಳಿಗೆ ಇದರ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಟ ನಡೆಸಬೇಕು. ಜನರಲ್ಲಿ ಜಾಗೃತಿ ಮೂಡಿಸುವ ಮೂಲಕ ಇದನ್ನು ಹೋಗಲಾಡಿಸಬೇಕೆ ಹೊರತು ಕೇವಲ ಕಾನೂನು ರಚಿಸುವುದರಿಂದ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. ಇಂಥ ಅನಿಷ್ಟ ಪದ್ಧತಿ ಮುಂದುವರಿಯಲು ಶೋಷಣೆ ಕಾರಣ ಎಂದು ಸುಲಭವಾಗಿ ಹೇಳಿ ಬಿಡಬಹುದು. ಆದರೆ ನಿಜವಾದ ಕಾರಣ ಎಂದರೆ ಬಡತನ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೂ ದುಡಿದು ಸ್ವಾಭಿಮಾನದಿಂದ ಬದುಕಲು ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಲ್ಲಿ ಈ ಪದ್ಧತಿಗಳಿಂದ ದಲಿತರು ದೂರ ಉಳಿಯುವುದರಲ್ಲಿ ಸಂದೇಹವಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಬಹುತೇಕ ಸಾಮಾಜಿಕ ಹೋರಾಟಗಳು ಆರ್ಥಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಗಮನಹರಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ದುಡಿಯುವ ಕೈಗಳಿಗೆ ಉದ್ಯೋಗ, ಕೈತುಂಬ ಸಂಬಳ ದೊರಕಿದರೆ ಸಾಕು ಯಾರೂ ಇಂಥ ಪದ್ಧತಿಗಳಿಗೆ ಕಿವಿಗೊಡುವುದಿಲ್ಲ. ದಲಿತರು ಸ್ವಾಭಿಮಾನದಿಂದ ಬದುಕಬೇಕು ಎಂದರೆ ಅವರನ್ನು ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಸಬಲಗೊಳಿಸಬೇಕು. ಇದುವರೆಗೆ ಬಂದ ಎಲ್ಲ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಬಡವರಿಗೆ ಉಚಿತ ಸವಲತ್ತುಗಳನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದೆ. ಉದ್ಯೋಗ ಸೃಷ್ಟಿಗೆ ಗಮನ ಹರಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ನಿರುದ್ಯೋಗ ಪ್ರಮಾಣ ಶೇ. ೫.೧. ಬಡತನ ಪ್ರಮಾಣ ಶೇ. ೧೦.೩೩. ಯಾದಗಿರಿ, ರಾಯಚೂರು, ಕಲಬುರ್ಗಿ, ಕೊಪ್ಪಳ, ಬೀದರ್ ಸೇರಿದಂತೆ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಬಡತನ ಅಧಿಕವಾಗಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಇಂಥ ಮೂಢನಂಬಿಕೆಗಳೂ ಚಾಲ್ತಿಯಲ್ಲಿವೆ. ಇದರೊಂದಿಗೆ ಶೋಷಿತವರ್ಗಗಳಿಗೆ ಸೇರಿದವರು ಬಹಳ ಜನ ಇರುವುದರಿಂದ ಅವರು ಅರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ಶೋಷಣೆಗೆ ಒಳಗಾಗುವುದು ಸಹಜ. ಇದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಬೇಕು ಎಂದರೆ ಅವರು ಸ್ವಾವಲಂಬಿಗಳಾಗಬೇಕು. ಭೂಸುಧಾರಣೆ ಕಾಯ್ದೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಭೂಮಿ ವಿತರಣೆ ಆಗಿದೆ ಎಂಬುದು ನಿಜವಾದರೂ ಕುಟುಂಬ ಸದಸ್ಯರು ಅಧಿಕಗೊಂಡಂತೆ ಭೂಮಿ ವಿಭಜನೆಗೊಂಡು ಈಗ ಕೃಷಿ ಲಾಭದಾಯಕ ಉದ್ಯಮವಾಗಿಲ್ಲ. ಬೇಸಿಗೆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕ ಗ್ರಾಮೀಣ ಜನ ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದೆ ಪರದಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಅಂಥ ಕಾಲದಲ್ಲೇ ಈ ಅನಿಷ್ಟ ಪದ್ಧತಿಗಳು ಬೆಳಕಿಗೆ ಬರುವುದು ಕೇವಲ ಕಾಕತಾಲೀಯವೇನೂ ಅಲ್ಲ. ಹಿಂದುಳಿದ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದರೂ ಇಂಥ ಅನಿಷ್ಟ ಪದ್ಧತಿಯನ್ನು ಅನುಸರಿಸುತ್ತಿದ್ದವರು ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಮುಂದುವರಿದ ಮೇಲೆ ಇದನ್ನು ಕೈಬಿಟ್ಟು ಉದಾಹರಣೆಗಳಿವೆ. ಅಂದರೆ ಆರ್ಥಿಕ ನೆಲೆಗಟ್ಟಿನಲ್ಲೇ ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಬಗೆಹರಿಸುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯ ಎಂಬುದು ಸ್ಪಷ್ಟ. ಈಗಲೂ ಕಡು ಬಡವರಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕ ಜನ ಉತ್ತಮ ಉದ್ಯೋಗ ಅವಕಾಶಗಳನ್ನು ಬಯಸುತ್ತಾರೆಯೇ ಹೊರತು ಕೊಡುಗೆಗಳನ್ನಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಸ್ಪಷ್ಟ. ಕೈಗಾರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಕಾರ್ಮಿಕರು ಈ ಅನಿಷ್ಟ ಪದ್ಧತಿಯಿಂದ ದೂರ ಉಳಿಯುವುದಕ್ಕೆ ಅವರ ಆರ್ಥಿಕ ಸ್ಥಿತಿಯೇ ಕಾರಣ ಎಂಬುದನ್ನು ಮರೆಯುವಂತಿಲ್ಲ.
ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ನೀರಾವರಿ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಿದರೆ ಅಲ್ಲಿಯ ಜನರ ಆರ್ಥಿಕ ಸ್ಥಿತಿ ಸುಧಾರಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಸಂದೇಹವಿಲ್ಲ. ಈಗ ಬಹುತೇಕ ಪ್ರದೇಶ ಮಳೆ ಆಶ್ರಯದಲ್ಲಿವೆ. ಮಳೆ ಬಂದರೆ ಈ ಪ್ರದೇಶದ ಜನರ ಬದುಕು ಬಂಗಾರವಾಗುತ್ತದೆ. ಮಳೆ ಬರಲಿಲ್ಲ ಎಂದರೆ ಬರಗಾಲ ಕಟ್ಟಿಟ್ಟ ಬುತ್ತಿ. ಆಗ ಜನ ಮೂಢನಂಬಿಕೆಗಳು ಮತ್ತು ಕಂದಾಚಾರಗಳಿಗೆ ಮೊರೆ ಹೋಗುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯ. ಚಿತ್ರದುರ್ಗದಿಂದ ಬೀದರ್‌ವರೆಗೆ ಹಲವು ಜಲಾಶಯಗಳಿವೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿರುವ ನೀರು ಬಡ ರೈತರ ಜಮೀನಿಗೆ ಹರಿದರೆ ಅವರು ಯಾರೂ ಇಂಥ ಪದ್ಧತಿಗಳಿಗೆ ಕೈಹಾಕುವುದಿಲ್ಲ. ಅವರು ಅಂಧಶ್ರದ್ದೆಗಿಂತ ಶ್ರಮದ ದುಡಿಮೆಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ವಿಶ್ವಾಸ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಭೂಮಿ ತಾಯಿ ಕೈಬಿಡೋಲ್ಲ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಈಗಲೂ ಇದೆ. ಸರ್ಕಾರ ಗ್ರಾಮೀಣ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಉದ್ಯೋಗ ಅವಕಾಶಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದರೆ ಸಾಕು. ಅನಿಷ್ಟ ಪದ್ಧತಿಗಳ ಮೂಲಕ ಬಡಜನರನ್ನು ಶೋಷಣೆ ಮಾಡುವುದು ತಪ್ಪಿಹೋಗುತ್ತದೆ. ಕಾಯಕವೇ ಕೈಲಾಸ ಎಂದ ನಂಬಿದ ಜನರಿಗೆ ಸರ್ಕಾರ ಕೆಲಸ ಕೊಟ್ಟರೆ ಸಾಕು ಆರ್ಥಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಬದಲಾವಣೆ ತಂತಾನೇ ಬರುತ್ತದೆ. ಈಗ ಬಡತನದಿಂದ ರೋಸಿ ಹೋದ ಜನರಿಗೆ ದೇವರೇ ಮಾನಸಿಕ ಸ್ಥೈರ್ಯ ನೀಡುವ ಸಾಧನವಾಗಿದೆ ಎಂಬುದು ಕಟು ಸತ್ಯ. ಈ ನಂಬಿಕೆ ಹೋಗಬೇಕು ಎಂದರೆ ಜನರಿಗೆ ವಿಪುಲ ಉದ್ಯೋಗ ಅವಕಾಶ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಡಬೇಕು. ಕಮ್ಯೂನಿಷ್ಟ್ ಪಕ್ಷ ಹೊರತುಪಡಿಸಿದರೆ ಉಳಿದ ಯಾವ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷವೂ ದುಡಿಮೆಯಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿಲ್ಲ.
