ಭಗವಂತನ ಬಗ್ಗೆ ಯಥಾರ್ಥ ಜ್ಞಾನ ಬೇಕು

ಒಂದು ವಸ್ತುವನ್ನು ಹೇಗೆ ಇರುತ್ತದೆಯೋ ಹಾಗೆ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಇಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಮಹಾ ಅನರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ. ಪವಿತ್ರವಾದ ಗಂಗೋದಕವನ್ನು ಅಪವಿತ್ರ ಎಂದು ತಿಳಿದರೆ ಅದು ಮಹಾನಾರ್ಥ. ಜ್ಞಾನಿಗಳಾದ ಗುರುಗಳನ್ನು ತಪ್ಪಾಗಿ ತಿಳಿದರೆ ಅದು ಮಹಾ ಅನರ್ಥ.
ಹೀಗೆಂದು ಶ್ರೀಮದಾಚಾರ್ಯರು ಯಥಾರ್ಥ ಜ್ಞಾನಕ್ಕೆ ಮಹತ್ವವನ್ನು ಅಣುವ್ಯಾಖ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ.
ಯಾವ ವಸ್ತು ಎಲ್ಲಿದೆ ಹೇಗಿದೆಯೋ ಹಾಗೆ ತಿಳಿದುಕೊಂಡು ಹಾಗೆಯೇ ಉಪಾಸನೆಯನ್ನು ಮಾಡಬೇಕು ಅಂದರೆ ಅದು ಅರ್ಥ. ಅಂದ್ರೆನೇ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಶ್ರೇಯಸ್ಸು. ಯಾವುದೋ ಕಲ್ಲು ಮಣ್ಣು ಗಿಡಗಂಟಿಗಳ ಬಗೆ ವಿಷಯಗಳು ಬೇರೆ. ಮಹಾತ್ಮರು ಜ್ಞಾನಿಗಳು ಉಪವಾಸ ಮಾಡಿದಂತದ ಅದಿಷ್ಠಾನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ತಪ್ಪು ತಿಳಿವಳಿಕೆ ಇದ್ದರೆ ಗುರುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ದೇವರ ಬಗ್ಗೆ ತಪ್ಪು ತಿಳಿದರೆ ಅದು ಮಹಾ ಅನರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ. ಸಣ್ಣಪುಟ್ಟ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ತಪ್ಪು ತಿಳಿದರೆ ಅದು ಸಣ್ಣಪುಟ್ಟ ವಿಷಯಗಳು.
ದೇವರ ಬಗ್ಗೆ ವಾಯುದೇವರ ಬಗ್ಗೆ ತಪ್ಪು ತಿಳಿದಿದ್ದರೆ ಅದು ದೊಡ್ಡ ಅನರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ. ಅನರ್ಥಕ್ಕೆಡೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅದನ್ನೇ ತಿಳಿದು ಜೀವನ ಹಾಳು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವದಕ್ಕಿಂತ ಸರಿಯಾದುದನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿಯೇ ತಿಳಿಯಬೇಕು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಸಜ್ಜನರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಕೇಳಿ ಪರಿಪಾಲಿಸುವರು ಸಜ್ಜನ ಮಾತ್ರ ಆದ್ದರಿಂದ ಮಹಾಭಾರತ ಅನುಶಾಸನ ಪರ್ವದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಒತ್ತುಕೊಟ್ಟು ಹೇಳುತ್ತದೆ ಅದೇನೆಂದರೆ, ಭಗವಂತನ ಅಧಿಷ್ಠಾನಗಳು ದೇವರ ಪ್ರತಿಮೆ, ಶಾಲೆ, ಗ್ರಾಮಗಳು, ಪುಸ್ತಕಗಳು, ಪವಿತ್ರವಾದ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳು ಇಂತಹ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಆದೇಶ ಸ್ಥಾನಗಳಿಗೆ ತಿರಸ್ಕಾರ ಮಾಡಿದರೆ ಎಂಥ ಅನರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ರುದ್ರದೇವರು ಉಮಾದೇವಿಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಉನ್ಮತ್ತರು ಕಾಲಿನಿಂದ ಒದಿಯುತ್ತಾರೆ. ಬಾಯಿಯಿಂದ ಬಾಯಿಗೆ ಬಂದಂತೆ ನಿಂದೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಜನ್ಮಾಂತರದಲ್ಲಿ ನಾನಾ ತರಹದ ರೋಗಗಳನ್ನು ನರಕದಲ್ಲಿ ದುಃಖವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿ ನರಕ ಸದೃಶವಾದ ಪಾದರೋಗ, ಹಸ್ತರೋಗ, ಶಿರೋ ರೋಗ ಎಲ್ಲಾ ತರಹದ ಉದ್ವಿಗ್ನತೆಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವಂತಹ ದುರ್ಬರವಾದ ಸ್ಥಿತಿ ಅವರಿಗೆ ಬರುತ್ತದೆ.
ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ಭಗವಂತ ಅವರನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅದರಲ್ಲೂ ಎಷ್ಟು ಅಧಿಷ್ಠಾನಗಳು ಬಹಳ ದೊಡ್ಡದು. ಅಷ್ಟೇ ಅಧಿಷ್ಠಾನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾಡುವ ಅಪಚಾರದಿಂದ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವೇ ಅಧಃಪತನಕ್ಕೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ.
ಹೀಗಾಗಿ ದೈವತ್ವವನ್ನು ಅಣುಕಿಸುವದು. ಸಹ್ಯವಾದುದಲ್ಲ. ದೇವರು ಈ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಜೀವ ಜಡಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಇದ್ದಾನೆ. ಒಳಗೂ ಇದ್ದಾನೆ. ಹೊರಗೂ ಇದ್ದಾನೆ. ಮೂರ್ತಿಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಇದ್ದಾನೆ ಅದರ ಹೊರಗೂ ಇದ್ದಾನೆ. ಹೀಗಾಗಿ ದೈವಲೀಲೆಯಿಂದಲೇ ಜಗತ್ತು ನಡೆದಿದೆ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಕೊಂಡೋಯ್ಯುತ್ತದೆ. ಅವಿವೇಕದ ಶ್ರದ್ಧೆಯೂ ಅಪಾಯಕರವಾಗಿದ್ದು ದೇವರಲ್ಲಿ ನಿಸಂಶಯವಾದ ನಂಬುಗೆಯನ್ನು ಇಡಬೇಕು.